Lodowaty grób, Charlaine Harris

Charlaine Harris

LODOWATY GRÓB

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Data: 2010

Stron: 218

Oprawa: Miękka

Moja ocena: 3/10 - słaba

Moje książkowe prywatne zasoby zaczynają mnie powoli przerastać, dlatego staram się unikać bibliotek, ale że konsekwencją nie grzeszę, to wpadłam, tak całkiem na chwilkę, do miejscowej biblioteki, zakładając, że i tak nic nie wybiorę, bo i po co? Ot, błędne rozumowanie. Wyszłam z kilkom książkami, w tym z „Lodowatym grobem” Charlaine Harris, autorki głównie znanej z serii o Snookie Stackhouse. Dlaczego wybrałam tę książkę? Ano dlatego, że z wiekiem pamięć porządnie mi szwankuje i zapomniałam, że poprzednie części cyklu o Harper Conelly – dziewczynie, u której porażenie piorunem wywołało paranormalną zdolność odnajdywania ciał i poznawania ostatnich chwil życia delikwenta – niespecjalnie mi się podobały. Były interesującymi lekturami, jednak nie aż tak, żeby zagłębiać się w kolejne tomy. Jednak skoro powiedziało się A...

W tej części Harper wraz ze swoim bratem Toliverem udaje się do Południowej Karoliny, do Doraville, aby pomóc pani szeryf odnaleźć zaginionych chłopców. Na przestrzeni kilku lat odnotowano sporo zaginięć, na początku tłumaczono to cieczką z domu, jednak zaginione dzieciaki nie należały do młodych gniewnych. Lokalne władze zaczynają podejrzewać, że chłopców zabito, a ich ciała pogrzebano. Harper jest ostatnią deską ratunku. Przeszukanie zalesionych terenów, wydaje się prawie niemożliwe, ale w tym „znakomitym kryminale” Harper bardzo sprawnie trafia na makabryczne znalezisko. Odkrycie licznych zbrodni porusza lokalną społeczność, ponieważ - najprawdopodobniej - ktoś z miejscowych jest seryjnym, okrutnym zabójcą, rozkoszującym się torturowaniem i gwałceniem małoletnich chłopców.

„Lodowaty grób” określany jest mianem znakomitego kryminału. Ludzie! A skąd! Kryminału w tej powieści jest tyle co nic, trochę na początku i trochę na końcu. Większość tej historii to dumanie Harper nad tym co zjeść (podejrzewam, że autorka była bardzo głodna pisząc tę książkę), nad tym jak opuścić ponure Doraville, bo za każdym razem kiedy wyjazd zaczyna się klarować, to rodzą się tak niesłychane przeciwności losu, że plan nie wypala, a także nad tym, jak nie pokazać swojemu przybranemu bratu, że kocha się go miłością absolutnie niesiostrzaną. Tak więc z powieści, która miała szanse stać się naprawdę intrygującym kryminałem, wyszła historia o życiu uczuciowym Harper, a gdzieś tam, przy okazji, o szokującej zbrodni.

Morderstwa odkryte w Doraville mrożą krew w żyłach, tym bardziej że od czasu do czasu autorka podsuwa koszmarne wizje tego, co przeżywały ofiary. Jednak czytelnik spragniony krwi nie ma co liczyć na obszerniejsze relacje, bo w chwili, w której mogłoby coś się stać, nasze medium – Harper słabnie lub mdleje. Niestety postać Harper jest nijaka, mimo że jej doświadczenia mogą wzbudzać ciekawość, to ona sam już nie bardzo. Życie i wydarzenia toczą się dokoła Harper, jest ona jak mimoza, którą chroni bohater w zbroi, jej brat Toliver. Spostrzeżenia tej dziewczyn są tak oderwane od życia, że momentami byłam zażenowana i zniesmaczona wygłaszanymi przez nią tekstami. Charlaine Harris chyba nie lubi swojej bohaterki, bo inaczej nie obdarowałaby ją tak „trafnymi twierdzeniami” np. „Z obserwacji wiedziałam, że mężczyznom seks sprawia przyjemność bez względu na bierność partnerki. Nie zastanawiali się nad tym, nie krytykowali, tylko po prosty dochodzili. Wystarczy zapewnić im odpowiednią dziurkę, pojęczeć entuzjastycznie i radośnie osiągali swoje spełnienie. To było coś jak podpisywanie umowy na podstawową ofertę kablówki” [str. 197] Nobel dla panny Harper za rozszyfrowanie męskiej psychiki. Cóż, książki nie uratował nawet mój ulubiony zimowy klimat. Szkoda, wielka szkoda, bo pomysł na tę część nie był głupi; seryjni zabójcy to mój ulubiony temat, śnieg, zamieć i minusowe temperatury również. Gdyby autorka postarała się o więcej kryminału, a mniej tandetnego romansu i głupiutkich rozmyślań, to może byłaby szansa na świetną powieść, a tak wyszło, jak wyszło. Ech, szkoda czasu na Harper Conelly.

Poprzednie części:

1. Grobowy zmysł

2. Grób z niespodzianką 

Jak napiszę, że u mnie zimno, to pewnie niczym Was nie zaskoczę, ale co tam, zimno jak cholera! Dlatego dzisiaj, przy tak chłodnym dniu mój plan na dzień wyglądał tak: ciapy, kawa i książka

 ...a późnym wieczorem będzie wyglądał tak: wino i kino :-)

Macie plany na wieczór? czy zdajecie się na co Bóg da?

Miłego wypoczynku!