Skradzione dziecko

Keith Donohue

SKRADZIONE DZIECKO

wydawca: Wydawnictwo Otwarte
data: 2008



Książkę wyszperałam w bibliotece. Zaintrygował mnie jej opis jak i piękna okładka, pomyślałam, że wieczór w jej towarzystwie nie będzie stracony – nie rozczarowałam się.
„Skradzione dziecko” to pierwsza powieść Keitha Donohue.
Donohue, przez wiele lat pisał przemówienia dla federalnej agencji sponsorującej kulturę i sztukę – National Endowment for the Arts. Publikował także artykuły w „The New York Times” i „The Washington Post”.
Trzeba przyznać że Keith Donohue ma lekką rękę do pisania, niesamowitą wyobraźnię i wyczucie na problemy.
„Skradzione dziecko” to bajka dla dorosłych, tak określa ją autor, ale czy faktycznie to bajka.....
Książka opowiada o tym jak mały chłopiec Henry Day, zostaje porwany przez chochliki leśne inaczej podmianki. Jego miejsce zajmuje podmianek, który w bardzo bolesnym procesie, przybrał postać wymienianego Henrego i to właśnie on zostaje odnaleziony i wraca do stęsknionych rodziców.
Nieszczęsny porwany chłopczyk, przechodzi chrzest bojowy i zostaje mu nadane imię Aniday, od tej pory mieszka z grupa chochlików lesie a czas zaciera wspomnienia, jednak jego serce pamięta i tęskni.

Ktoś pomyślałby, że to piękna opowieść i w sumie miałby rację, jest piękna, ale jednocześnie bardzo smutna. Opowiada o utraconym dzieciństwie, zagubionej tożsamości, niespełnionych marzeniach, o trudach radzenia sobie w „prawdziwym świecie”. Obaj nasi bohaterzy cierpią, miotają nimi różne emocje. Poznajemy ich dni pełne smutku, chwilowej nadziei i pragnieniu bycia we właściwym dla siebie miejscu.
Autor stworzył piękne postacie, umiał je ożywić i nadać im charakter.
Wielkim atutem powieści jest jej piękny język, wyśmienite bajkowe opisy. Dzięki wspaniałej wyobraźni autora możemy przenieść się do ciemnego lasu i razem z chochlikami wpatrywać się w rozgwieżdżone niebo. Plastyczny i realistyczny język książki powoduje, że wszystkie rozterki miotające bohaterów, zalegają w naszych sercach i bolą.
Innym ciekawym zabiegiem jest dwuosobowa przeplatana narracja. Raz jesteśmy w realnym świecie i poznajemy koleje losu i bolączki podmianka „nowego” Henrego, a raz czujemy tęsknotę za domem jaka przeżywa Aniday.
Mnie oczarowała ta książka, czytając śmiałam się i smuciłam, zastanawiałam się ile jest ze mnie z podmianka, a ile z wymienianego dzieciaka. Mimo, że chochliki mało kiedy bywają sympatyczne to zaprzyjaźniałam się z ta grupką leśnych ludków i chyba będe za nimi tęsknić :-).
Książka czyta się lekko, wciąga od pierwszych stron i zapada w pamięć.
„Skradzione dziecko” to piękna, surowa baśń, która ma w sobie drugie dno. Książką jest fantastyczną pełną zaskakujących obrotów sprawy baśnią dla dorosłych, która porusza problem dorastania oraz możliwości zachowania w sobie radości, wiary i nadziei które jest w każdym dziecku.
Moja ocena 5/5

Nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale czytając słyszę muzykę, może to głupie, ale czy wszystko musi być racjonalne?.
"Skradzione dziecko" niesamowicie komponuje się z tą muzyką