Zapowiedź książki "Jutro zaświeci słońce"

W dzisiejszym wpisie chcę Was poinformować o zbliżającej się wielkimi krokami premierze książki Joanny Sykat "Jutro zaświeci słońce". Dokładnie za miesiąc powieść zawita do księgarni. 

Książkowe Czary Mary ma przyjemność patronować książce. Jest mi tym milej, że bardzo lubię prozę Joanny Sykat. Autorka ma wybitną zdolność do trafnego i jakże pięknego ukazywania codzienności. Zresztą moje opinie na temat trzech  powieści pisarki znajdzie na blogu: "Wszystko dla ciebie", "Jesteś tylko mój", "Tylko przy mnie bądź".

"Jutro zaświeci słońce" zapowiada się bardzo intrygująco. Wydawnictwo Czwarta Strona kusi opisem.

 Wyobraź sobie, że Twoja matka jest źródłem Twojego lęku i destrukcji.
Wyobraź sobie, że jesteś zakładniczką rodzinnej tajemnicy.

Anita marzy o byciu pisarką. Wspierana przez męża decyduje się na kolejne ważne kroki i zmiany w swoim życiu. Wspólnie kupują upragnione mieszkanie i powoli budują własny świat.
Nie jest im jednak dane cieszyć się małżeństwem ani sukcesami. Despotyczna matka Anity, która od zawsze zaniżała jej poczucie wartości, starając się podporządkować sobie całkowicie córkę, wkracza ponownie do ich życia.

Czy Anitę znajdzie siłę, żeby walczyć o swoje życie?
Joanna Sykat pisze tak plastycznie, że łatwo sobie wyobrazić podobną relację z … własną matką. „Jutro zaświeci słońce” to książka, która wierci dziury w duszy, stawia niewygodne pytania i oczyszcza umysł. To jedna z tych książek, które chciałoby się przytulić do serca.

Sądząc po opisie, jak i  poprzednich książkach Joanny Sykat, emocji na pewno nie zabraknie. Dlatego jeśli lubicie poruszające historie, to koniecznie zapiszcie sobie ten tytuł. 

Zainteresowanych twórczością Joanny Sykat zapraszam do polubienia fanpage'a  autorki KLIK Dodatkowe informacje znajdziecie również klikając na zdjęcie, które zaprowadzi Was na stronę Wydawnictwa Czarta Strona.

Ciekawi mnie, czy czytaliście książki Joanny Sykat? Jeśli tak, to która z powieści podobała się Wam najbardziej?

Czytaj dalej »

Poza sezonem. Jørn Lier Horst

Jørn Lier Horst

POZA SEZONEM
Cykl: William Wisting (tom. 7)

Wydawnictwo:  Smak Słowa
Rok wydania: 2015
Stron: 351
Oprawa: Miękka

Moja ocena: 6/10 -  dobra

Dzięki uprzejmości ensorcelee, od której otrzymałam  magiczną pocztówkę, jak również wydawnictwa Smak Słowa, miałam okazję przeczytać przedpremierowo powieść norweskiego pisarza "Poza sezonem". Jest to już kolejny tom serii, poprzednie to "Jaskiniowiec" i "Psy gończe". Szczerze mówiąc nie przepadam za tak wyrywkowym czytaniem cykli, jednak ta książka bardzo mnie ciekawiła, dlatego bez wahania skorzystałam z okazji. Nie żałuję, ponieważ powieść jest dobra. Autor ma doskonały warsztat, któremu nic nie można zarzucić, jest poprawnie językowo i fabularnie. 

Luna kocha Horsta :-)

W tej części komisarz William Wisting musi rozwikłać wyjątkowo tajemniczą sprawę, chociaż na pierwszy rzut oka nie wydawała się skomplikowana. Ot, w jednym z letniskowych domków, tuż przed końcem sezonu, znaleziono ciało zamaskowanego mężczyzny, który najprawdopodobniej był włamywaczem, gdyż w sąsiedztwie kilka domków zostało okradzionych. Jednak w trakcie wyjaśniania okoliczności i przyczyny śmierci, pojawiły się wątpliwości. Teoretycznie prosta sprawa zaczęła się poważnie komplikować. Wisting ma twardy orzech do zgryzienia. Na domiar tego jego córka Line postanawia zamieszkać w drewnianym domu nieopodal miejsca zbrodni. Niepokój komisarz wzrasta, kiedy pojawiają się kolejne ciała. Atmosferę grozy podbija też jesienna, nieprzyjemna aura i spadające z nieba martwe ptaki. 

Jørn Lier Horst ma talent do sensownego opisywania etapów śledztwa oraz zależności służbowych. Praca stróżów prawa przedstawiona jest rzetelnie i wiarygodnie. Zapewne jest to zasługa tego, że autor pracował jako szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold, więc zna tę profesję od podszewki. Również zagadka kryminalna jest ciekawie skonstruowana. Sporo w niej złożoności i utrudnień. Nie brakuje też zaskakujących i podchwytliwych wątków, które niekiedy prowadzą do najbliższego otoczenia Wistinga, co jest bardzo interesujące. Szczególnie że w osobistych motywach niemało psychologicznego natężenia, co wyjątkowo mi pasowało, bowiem komisarz to intrygująca postać, tak jak i jego córka Line, dla której autor stworzył oddzielną historię, aż żal, że nie znamy ich początków. Niezaprzeczalnym atutem powieści jest też atmosfera. Bura jesień, ziąb, szare i deszczowe dni tworzą przygnębiający i niepokojący klimat. Idealnie pasujący nie tylko do tajemniczego kryminalnego wątku, ale też nastroju bohaterów, którzy borykają się z licznymi rozterkami. Ciekawą - na pewno kontrowersyjną - treścią są nawiązania do przepaści gospodarczej pomiędzy bogatą Norwegią, a biedną Litwą. W sumie spostrzeżenia dotyczące owych różnic nie powinny dziwić, bo jak wiadomo Norwegia to jeden z najbogatszych krajów świata. Europie Wschodniej bardzo daleko (delikatnie mówiąc) do jej statusu. Jednak notoryczne podkreślanie, że obywatele Litwy, a także Polski dorabiają się na lewych interesach w Norwegii, czym przyczyniają się do wzrostu przestępczości, jest mało przyjemne. Więcej, pojawia się sugestia, że gdyby poprawiła się sytuacja ekonomiczna państw Europy Wschodniej, liczba przestępstw w Norwegii znacznie by spadła [str.281]. Takie uwagi lekko szokują. Ciekawi mnie na ile w nich statystyk, a ile prywatnych refleksji autora. Wątek ten niekoniecznie może przypaść do gustu, niemniej książce nie można zarzucić niedopracowania i mało błyskotliwej fabuły. Mnie jedynie brakowało większego napięcia, mimo to jestem pod urokiem tła wydarzeń i policyjnego dochodzenia. Sądzę, że fani klasycznego kryminału docenią pracę autora i będą usatysfakcjonowani. 

Czytaj dalej »

Potem. Rosamund Lupton

Rosamund Lupton

POTEM

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2012

Stron: 400

Oprawa: Miękka

Moja ocena: 6/10 - dobra

Rosamund Lupton jest brytyjską pisarką, której pierwsza powieść "Siostra" stała się bestsellerem i przyniosła jej międzynarodowy sukces. Mnie zachwycił ten debiut. Oczarował pięknym, nasycony emocjami stylm, który ciekawie komponował się z kryminalną zagadką. Nie inaczej jest w kolejnej powieści Lupton o intrygującym tytule "Potem". 

Historia rozpoczyna się od dramatycznego zdarzenia, pożaru szkoły. W jego wyniku poważne obrażenia odniosły dwie osoby: siedemnastoletnia Jenny i jej matka Grace, która widząc buchający z okien czarny dym, rzuciła się córce na ratunek. Kobiety trafiły do szpitala. Jednak ich stan jest bardzo ciężki, rokowania nie są najlepsze. Dla najbliższych taka informacje jest wielkim szokiem. Jakby tego było mało, już w pierwszych godzinach śledztwa, wypływa informacja, że pożar szkoły nie był zdarzeniem przypadkowym. Policja dość szybko wytypowuje podejrzanego, który w ocenie męża i szwagierki Grace nie jest wiarygodny, dlatego za wszelką ceną postanawiają odnaleźć prawdziwego podpalacza. Wszystkiemu przyglądają się poszkodowane kobiety, które funkcjonują poza ciałem. 

Paranormalny wątek bardzo mnie zdziwił. Nie pasował mi do psychologicznego thrillera, ale bardzo szybko przekonałam się, że jest to świetne posunięcie. Gdyż mamy okazję obserwować wyjątkową relację matki z córką, które - będąc w tak niepojętym stanie - dopiero się poznają.  To co na co dzień umyka, w tak nadzwyczajnej sytuacji, zostaje uwypuklone. Pewne cechy charakteru dają o sobie znać. Poza tym widzimy dramatyczną walkę o życie i prawdę. Grace jest ciepłem, jest nadzieją, dla swojej córki zrobi wszystko. Przekracza granice, aby ocalić Jenny, bo jak sama mówi: 

Jestem matką. Aniołem Stróżem. Duchem.[str.119]

W ślad za śledczymi podążają duchy kobiet. To czego się dowiadują, ukazuje całkiem inną rzeczywistość od tej, którą znają. Okazuje się, że niekiedy mylnie interpretowały zdarzenia, a ich znajomi często zakładają maski, pod którymi ukrywają problemy, cierpienia, i szkaradne wnętrze. W tej historii psychologiczny wątek jest dominujący. Śledztwo służy głównie do tego, aby ukazać relacje rodzinne i aby obnażyć ludzkie wady, determinowane przez czynniki zewnętrzne i psychiczne. Dlatego dochodzenie nie jest ani efektowne, ani szczególnie zawiłe. Bardzo szybko domyśliłam się, kto stoi za podpaleniem szkoły. Jednak nie przeszkadzało mi to czerpać przyjemności z czytania, bo raz, że Lupton ma piękny styl pisania. Wiele w nim lirycznych i nostalgicznych nut, które wywołują wzruszenia. A dwa, informacja o tym kto stał za podpaleniem i dlaczego to zrobił, była dla mnie najmniej istotna. Może to Was dziwi, ale dla mnie liczyła się tylko Grace i Jenny. Ich pasja życia, wielka miłość, i determinacja. Lupton zachwycająco odmalowała ich uczucia, skupiła uwagę na tym co najbardziej istotne, i trzymając w kleszczach napięcia, poprowadziła do fenomenalnego, wzruszającego finału. Dlatego jeśli lubicie melancholijne historie, skupiające się na emocjach, to "Potem" będzie dla Was idealną lekturą.

Czytaj dalej »